حضانت فرزند در قانون

فرزند یکی از نعمت های خداوند است که به هر خانواده جانی دوباره می‌بخشد و کانون خانواده را گرم می‌کند.

حضانت فرزند از اساسی ترین امور مرتبط با طفل است. در قوانین مدنی و قانون حمایت از خانواده کلمه حضانت تعریف نشده است. حضانت فرزند به معنی نگهداری و تربیت اطفال است و بکاربردن وسایل لازم برای بقاء، رشد، نمو و بهداشت روحی و جسمی طفل در نظر گرفته شده است.

نظر قانون درباره حضانت فرزند

حضانت فرزند حق و تکلیف است به جهت اینکه هدف از ایجاد آن حفظ حقوق عمومی و رعایت مصلحت کودک است و مطابق ماده ۱۱۳۷ قانون مدنی هیچ یک از ابوین حق ندارند در مدتی که حضانت طفل به عهده آنهاست از نگهداری آن امتناع نمایند.

در صورت امتناع یکی از ابوین حاکم باید به تقاضای دیگری یا به تقاضای قیم یا یکی از اقربا و یا به تقاضای مدعی العموم، نگهداری طفل را به هر یک از ابوین که حضانت به عهده‌ی اوست الزام کند و در صورتیکه الزام ممکن یا موثر نباشد حضانت را به خرج پدر و هرگاه پدر فوت شده باشد به خرج مادر تامین کند.

شرایط حضانت فرزند از نگاه قانون

حضانت فرزند زیر ۷ سال که نه به سن بلوغ رسیده و نه رشید محسوب می شود در این مدت حضانت فرزند به دلیل ضعف و وابستگی طفل با مادر است، بعد از اتمام ۷ سال اولویت مادر در حضانت از بین می رود.

فرزندان دختر تا ۹ سال تمام قمری و فرزندان پسر تا ۱۵ سال تمام قمری از دایره حضانت خارج می‌شوند و خودشان می توانند برای زندگی نزد پدر و مادر تصمیم بگیرند، زیرا فرزندان در این سن به بلوغ شرعی رسیده‌اند. فرزندان تا زمانیکه به سن ۱۸ سال تمام قمری نرسیده باشند، به اصطلاح غیر رشید محسوب می‌شوند و توانایی دخالت در امور مالی خود را نخواهند داشت، مگر آنکه رشد آنها ثابت شود.

نکته مهم در مورد حضانت فرزند

طبق ماده ۱۱۷۱ قانون مدنی در صورت فوت یکی از والدین نگهداری و حضانت طفل با پدر و مادری خواهد بود که در قید حیات است زیرا در حالت طبیعی با وجود یکی از والدین هیچ فردی شایسته تر از والدین در امر حضانت نیست.

در صورت فوت هر دو (پدر و مادر) حضانت فرزند با جد پدری است، زیرا جد پدری نسبت به امور مالی و غیر مالی فرزند ولایت دارد و در صورت فقدان جد پدری، حضانت طفل به عهده‌ی خویشان کودک به ترتیب طبقات ارث است.